Olağan Şiir (26. Sayı)
Şiir kamusunun beğeni düzeyini mümkün mertebe
yukarı çekme gibi bir derdimiz ve gayretimiz
var. Ölüp gidenlerin sorgusuz sualsiz tanrı-şair,
yaşı kırkı elliyi geçenlerin otomatik olarak usta
ilan edilmesine; şiir ortamına katılan gençlerin hunharca
vasat-altı şairlere maruz bırakılmasına ve söz konusu gençlerin
de zaman içerisinde her önüne konulana alkış tutan
kişiler haline gelmesine itiraz ediyoruz. Bu kısır döngüden
kurtulmamız gerekiyor. Çıkan dergilere bakıyoruz, maalesef
birçok genç arkadaşımızın kendinden önceki şairlere de
kuşağının şairlerine de eleştirel bir yaklaşımı bulunmuyor;
biz bütün bu tavır ve beğeni yoksunu ortama karşı Olağan
Şiir’i şairlerin birbirleri hakkında -elbette sanatın ve eleştirinin
sınırları içerisinde- özgürce konuştukları ve birbirleriyle
tartışma içerisine girdikleri bir mecra haline getirdik.
Usta-çırak ilişkilerine saygı duyuyor ve bu ilişkileri edebiyat
içi bir zenginlik olarak övüyoruz; ama gençler başka şairlerin
fanatikleri olarak yetişmesin, başkalarının sözcülüğünü
üstlenmesin, kendi hikayelerini yaratsınlar istiyoruz. Kibre
razı değiliz; ama sanatçı izzeti nefis sahibi olmalıdır. Kendisinin
de şiir yazdığı bir zaman ve zemin üzerinde, tutup
başka şairler hakkında “yaşayan en büyük şair falancadır”,
“hayır yaşayan en büyük şair filancadır” şeklinde sululukların
parçası olmak bizce makbul değildir. Gençlere, yaşayan
en büyük şair benim deyin, demiyoruz; yalnızca belli bir sükunet
ve vakarı öneriyoruz. Beğenilecek, övülecek bir şiir /
şair varsa övelim; ama kolay beğenenlerden de olmayalım.